Άρης Λάσκος
Πέμπτη 2 Απριλίου 2020
Απόγευμα.
Μιλάω με την Κόνυ στο τηλέφωνο. Είναι το σχεδόν καθημερινό μου τηλέφωνο, ένα από τα πολλά κάθε μέρα. Συνηθίζω αυτές τις μέρες που μιλάω συνέχεια στο κινητό, στο σταθερό και σε όλες τις εφαρμογές, σχεδόν πάντα, να περπατάω (άσκοπα) στο σπίτι, πάνω – κάτω και πάλι από την αρχή, με το κινητό στο χέρι και τα ακουστικά στα αυτιά και να μπαίνω – καθώς μιλάω – σε όλα τα δωμάτια. Συνηθίζω να αφήνω τα φώτα ανοιχτά. Μια παράλογη σπατάλη ή ανάγκη να νιώσω ότι το σπίτι έχει κι άλλη ζωή πέρα από εμένα;
Περίεργα πράγματα. Μιλάω και μπαίνω σε κάθε δωμάτιο. Στο υπνοδωμάτιο, στην κουζίνα, στο άλλο υπνοδωμάτιο, στο μπαλκόνι, στο μπάνιο.
Παράλογες πρακτικές.. μια φορά μάλιστα άρχισα να γδύνομαι από τη μέση και κάτω για να μπω στο μπάνιο, ξεχνώντας πως ήμουν σε βιντεοκλήση...
Περίεργα πράγματα. Η επαφή μας παραξένεψε.
Ηλεκτρονικές φωνές, ενίοτε με αλλοιώσεις, ενίοτε με διακοπές, εικόνα με κόκκο, καθυστέρηση ήχου. Αυτό το δράμα των ομαδικών συνομιλιών. Δεν μπορείς να διακόψεις, ο άλλος έχει καθυστέρηση ήχου. Μια παράξενη ευγένεια, μια αφύσικη εγκράτεια. Κακός φωτισμός, θολές κάμερες. Πότε πότε κάποιος λόγω κακής σύνδεσης μπαινοβγαίνει στη συνομιλία. Άλλος νευρικά, ενώ μιλάμε αλλάζει συνεχώς φίλτρα ή εφέ. Παιδιάστικα πράγματα. Σε άλλον φαίνεται μόνο το μισό πρόσωπο, σε άλλον λείπει η κορυφή του κεφαλιού. Ανάλογα το δωμάτιο και το βάθος της κάμερας.
Οι φίλοι μου, οι αγαπημένοι μου, οι γονείς μου, τα ανίψια μου, ο αδερφός μου μακριά και πάντα διαμεσολαβημένοι. Και αφύσικοι εν κινήσει. Γιατί μόνο στις φωτογραφίες είναι ευκρινείς. Αλλά εκεί δεν κουνιούνται.
Μου έλειψαν. Τα πρόσωπά τους. Κανονικά και ολόκληρα.
Συνειδητοποιώ πως όλες αυτές τις μέρες βλέπω συνεχώς το πρόσωπό μου.
Στον καθρέφτη, στις αντανακλάσεις στα παράθυρα, στην οθόνη στο Skype, ανάμεσα στα άλλα πρόσωπα στο messenger, στο Viber, στο Whatsapp, στο ασανσέρ που μπαίνω μόνος μου… Στη γιόγκα που κάνω μέσω Zoom (και ώρες ώρες νιώθω πως είμαι στο Blade Runner 2049).
Το μόνο πρόσωπο, ολόκληρο και φυσικοφανές, είναι αυτή η φάτσα που βλέπω συνεχώς μπροστά μου, που τα μαλλιά της μακραίνουν ανεξέλεγκτα… Το πρόσωπό μου. Ποτέ δεν είχα τόσο καθημερινή και επισταμένη και συνεχή παρατήρηση του προσώπου μου.. τα μάγουλα κάπως φουσκώνουν, το δέρμα γύρω από τη μύτη σκάει, συχνά είναι χλωμό… Ποτέ δεν έχω ξαναδεί τον εαυτό μου σε live action τόσο πολύ.
Περίεργα πράγματα. Σαν να με κινηματογραφώ και να με μοντάρω ταυτόχρονα. Παντού – για πρώτη φορά στη ζωή μου – βλέπω κάθε μέρα, για ώρα πολλή, δίπλα στον ηλεκτρονικό μου συνομιλητή και εμένα. Πως μιλάω, πως αντιδράω, πως χάνω τη συγκέντρωσή μου. Ο συνομιλητής πιο θολός, εγώ πεντακάθαρος.
Άλλα πρόσωπα ολόκληρα δεν βλέπω. Στον δρόμο είμαστε όλοι βιαστικοί και σχεδόν δεν διασταυρώνουμε τα βλέμματά μας. Κάποιοι κατεβαίνουν από το πεζοδρόμιο για να.. δεν ξέρω γιατί. Στο καφέ, στο σούπερ μάρκετ, στο ταχυδρομείο, στο βενζινάδικο, όλοι με μάσκα. Μισό πρόσωπο. Άλλοι με κασκόλ ή εσάρπα ως τη μύτη. Μισά πρόσωπα. Κλεισμένα.
Και σκέφτομαι πως αυτές τις μέρες μου έλειψε ένα πρόσωπο άλλο. Ένα πρόσωπο ολόκληρο. Κούτελο, μάτια, μύτη, στόμα, πηγούνι, μάγουλα, κρόταφοι, χωρίς φίλτρο. Χωρίς επεξεργασία. Αλλά όπως το έβλεπα εγώ. Όπως το κοιτούσα.
Βαρέθηκα να με βλέπω συνέχεια.
Επίσης, δεν θέλω άλλο να βλέπω πρόσωπα μισά. Με τρομάζει η σκέψη πως τα πρόσωπα θα μείνουν μισά. Σχεδόν όχι πρόσωπα. Αλλά κάτι άλλο, με κάτι ξένο προσαρμοσμένο πάνω του. Φοβάμαι κιόλας μήπως αυτή η αίσθηση των σκυφτών προσώπων μείνει και μετά.
Ο καιρός χαλάει. Δεν γράφω άλλο.
Δευτέρα 6 Απριλίου
Απόγευμα.
Στο αέναο σκρολάρισμα πέφτω πάνω σε αυτή την φωτογραφία.
Περίεργα πράγματα. Γιατροί που πλέον τους καταλαβαίνεις μόνο από τη στολή – πρόσωπο δεν υπάρχει - βγάζουν μια φωτογραφία. Και από κάτω υπάρχει αυτή η λεζάντα.
«Γιατροί σε νοσοκομείο του Ισραήλ έβαλαν στο στήθος φωτογραφίες τους για να βλέπουν οι ασθενείς το πρόσωπό τους. Να ξέρουν ποιον έχουν μπροστά τους.»
Η σκέψη επανέρχεται. Εμείς στην καραντίνα, άλλοι μόνοι τους στα νοσοκομεία. Ότι ζούμε είναι αναίρεση της ζωής μας. Κι άξαφνα μείναμε όλοι μόνοι μας. Με τον εαυτό μας.
«Να ξέρουν ποιόν έχουν μπροστά τους»
Πόσο ζωτική αυτή η λειτουργία.
Κι άξαφνα ένας άλλος συνειρμός. Σε ποιο διάγγελμα μας μίλησαν για «αόρατο εχθρό»; Σκέφτομαι τελικά. Πόσο φόβο μας προκαλεί το άγνωστο. Πόσο άγριο να προχωράς στα σκοτεινά. Να μην έχεις όλη την εικόνα.
Πέμπτη 9 Απριλίου 2020
Έχω καταστρατηγήσει τους κανόνες. Δεν έγραψα για μια μέρα. Αλλά έγραψα για μια σκέψη που με ακολουθεί μέρες. Σ’ αυτό το συνεχές παρόν, δεν τα πάω καθόλου καλά με τις προθεσμίες. Χάνω την αίσθηση του χρόνου. Μετά από 2 αναβολές, σήμερα, στην εκπνοή του χρόνου , κάνω ένα τελευταίο editing στο κείμενο αυτό και κάνω μια ευχή:
να ξαναδούμε σύντομα.
Καθαρά. Αφιλτράριστα. Πρόσωπα (κι ας χρησιμοποιηθεί και μεταφορικά) ολόκληρα.
Όλα τα μισά να γίνουν ολόκληρα. Και τα «αόρατα», ορατά.
Άρης Λάσκος
Ηθοποιός - Σκηνοθέτης
Ελλάδα
profile photo credit: Αναστασία Γιαννάκη