Ελένη Ευθυμίου
Το παρόν “ημερολόγιο καραντίνας” κατέστη μία υπέροχη ευκαιρία για να διαφοροποιήσω κάπως τον ρου των ημερών μου. Να περάσω μία λίγο πιο “ερευνητική” ημέρα με σκοπό να την καταγράψω. Ο στόχος της παρούσας παρουσίασης δεν είναι άλλος από την απλή καταγραφή και δεν περιλαμβάνει δομημένες σκέψεις μου για το πώς βλέπω κατασταλαγμένα όλη αυτή την αλλαγή της ζωής μας, ή έστω, η παρουσίαση αυτή δεν έχει αυτό το σκοπό παρ’ ότι ίσως ερήμην μου να φανερώνει πλαγίως συνειρμικές σκέψεις και ερωτήματα. Καλή λευτεριά μας αλλά κυρίως σκέψη και περισυλλογή για το πώς θα παραμείνουμε/ή θα γίνουμε ενωμένοι, δεν ξέρω αν οι πιο δύσκολες μέρες ήρθαν ακόμη… Ελπίδα σε κάθε περίπτωση, αυτή κινεί μπροστά.
(Σημείωση: Προτεινόμενος ήχος που θα μπορούσε να παίζει σε χαμηλή ένταση παράλληλα με την ανάγνωση του κειμένου)
9πμ. Χτυπάει για πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου (είχα βάλει νωρίς το ξυπνητήρι για να περάσω μία γεμάτη μέρα ώστε να καταγράψω όσο γίνεται περισσότερα)
10:15πμ. Ανοίγω για πρώτη φορά τα μάτια μου. Πρώτη σχηματισμένη σκέψη-παραδοχή: Η αναβολή είναι μία μάχη που δίνουμε καθημερινά με τον εαυτό μας. Συχνά κερδίζει ο εαυτός μας.
Παρένθεση: είχε πάρει δέκα μέρες αναβολή και ένα deadline που παιδεύω τις τελευταίες μέρες, παλεύοντας να κρατηθώ σε εγρήγορση και μελετώντας κάθε μέρα διάφορα θέματα που με απασχολούν (α.επανάσταση-μεθοδολογία-σκέψεις πάνω στην αντίσταση απέναντι στα αυταρχικά συστήματα, β.φύση-σχέση φύσης ανθρώπου, οικολογική καταστροφή) έτσι η έννοια της αναβολής ήρθε αυτή τη φορά ως λύση στο πρόβλημα -τον καταναγκασμό να γεμίσουμε οπωσδήποτε τον δοσμένο χρόνο μπας και χάσουμε το τρένο- και όχι ως το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί.
10:45πμ. Σηκώνομαι από το κρεβάτι. Και οι δύο σύντροφοι της ζωής μου ήρθαν να με ξυπνήσουν πολλές φορές. Εδώ ο ένας:
10:50πμ. Στην τουαλέτα. Προσπαθώντας να μειώσω καθημερινά στο ελάχιστο το χρόνο που εκθέτω τον εαυτό μου σε άσκοπη χρήση κινητού τηλεφώνου και οθόνης, έχω απενοχοποιήσει κάποια σημεία του σπιτιού και κάποιες ώρες της ημέρας (π.χ. μετά από πολλή μελέτη “επιτρέπεται” για λίγο). Η ώρα στο μπάνιο είναι η πιο απενοχοποιημένη. Πλην όμως είναι και μία καλή στιγμή για να καλημεριστώ με πολλούς αγαπημένους ανθρώπους με τους οποίους αυτή την περίοδο κρατάμε ενεργή μία “οικογενειακή” σχέση σε physical distancing φυσικά και μοιραζόμαστε σκέψεις για το παρόν και αστεία βίντεο. “Καλημέρα μαμά, μπαμπά, χαχα θεία Μαρία, καλημέρα Φωτεινή, Μάρα, Νίκο, Βικτώρια, σκέφτηκα αυτό Ελένη, είδες αυτό το βίντεο Ελισάβετ, κι εγώ σ’αγαπώ Μαρία, like Νίκο, Ιωάννα μου έλειψες, καρδούλα Γιώργο, χαρούμενη φατσούλα Βασίλη, κτλ.” Σ’ ενα περιοδικό εδώ, η σελίδα δείχνει μία ταινία που θα ήθελα να δω. Η λέξη “ζωντανοί” με κάνει να σκέφτομαι αν, στον προηγούμενο ρυθμό ζωής που είχαμε - και πιθανά θα ξαναέχουμε - , η λέξη ζωντανός αποτελεί ουσιαστικό ή επίθετο, ιδιότητα ή κατάσταση.
11:00πμ. Κοιτάω έξω από την κουζίνα. Σκέφτηκα και πάλι πως είμαστε τυχεροί που έχουμε κήπο με πράσινο έξω από την κουζίνα, ύστερα σκέφτηκα πώς είμαστε τυχεροί που έχουμε κουζίνα και σπίτι και τα λοιπά. Έξω από την κουζίνα λοιπόν ρούχα και σακούλες που πρέπει να περάσουν έξω τον απαιτούμενο χρόνο. Ωραίος καιρός. Το αποφάσισα, θα βγω βόλτα σε λίγο.
11:01πμ. Ήδη έτρωγα πρωινό. Αποφάσισα με αφορμή τον γάτο μου που ήρθε να με ξυπνήσει να παρατηρήσω σήμερα την παράλληλη ιστορία της φύσης πλάι στη δική μας περίπλοκη ιστορία. Σκέψη στο πρωινό: πρέπει επιτέλους να κόψω το γάλα αμυγδάλου μιας και συμβάλλει, δυστυχώς, στην οικολογική καταστροφή. Αυτό το λίτρο και τέλος. Είδα μία συνταγή για παρασκευή γάλατος βρώμης.
11:40πμ. Έκανα ένα μπάνιο (αχ το νερό, μπλα μπλα). Είναι ωραίο να κάνεις μπάνιο χωρίς να βιάζεσαι.
12:00μμ. Θα βάλω σήμερα ρούχα με ωραία χρώματα, πετρόλ με γκρι και κόκκινες κάλτσες για να ανέβει η (σε τι κατάσταση άραγε, διαρκώς μεταβαλλόμενη ή απόλυτα ήρεμη, ποικίλλει…) διάθεση.
12:15μμ.-1:15μμ. Μη καταγεγραμμένος χρόνος. Προφανώς χρόνος “αναβολής” της βόλτας.
1:15μμ. Βγήκα από το σπίτι. Αποφάσισα να πάρω άλλη διαδρομή από τη γνωστή, κυνηγώντας για αρχή τις πιο πράσινες γωνιές του Παγκρατίου. Κάθε γειτονιά, φαντάζομαι, θα έχει τις απρόσμενες μικρές γωνιές της, όπου η φύση υπάρχει και λογικά οργιάζει αυτή την εποχή, σε αντίθεση με τη δική μας κατάσταση ή ακόμα καλύτερα σε αντιδιαστολή με αυτήν. Είχα μία εβδομάδα να βγω έξω, κάτι ο μουντός καιρός, κάτι αυτή η ακαταμάχητη ανάγκη και ο καταναγκασμός για μη αναβολή σε όλα τα “δημιουργικά πράγματα” που μπορούσα να κάνω, τέλος πάντων το αμέλησα, το ανέβαλα.
1:30μμ. Θυμήθηκα πώς δεν είχα ενημερώσει το Κράτος για την ενόρμησή μου (6).
Γαμώτο και σιχαίνομαι αυτά τα μηνύματα. Τουλάχιστον με το χαρτί δεν υπάρχει η επ΄ άπειρον καταγραφή. Τι να πεις, έστειλα το μήνυμα. Δε θα ξανασυμβεί, υπόσχομαι στον εαυτό μου. Εκείνη την ώρα περνούσα έξω από ένα pet shop. Μου άρεσε η κίνηση αλληλεγγύης του στα αδέσποτα και την απαθανάτησα. Εκεί μίλησα με τον πρώτο άγνωστο, έναν τυχαίο περαστικό.
-Ωραία κίνηση.
-Να δούμε, θα πιάσει τόπο; μου είπε. Χαιρετιστήκαμε (πήρα ένα σακουλάκι)
Θα πιάσει τόπο σκέφτηκα. Κάθε κίνηση αλληλεγγύης, όσο μικρή κι αν είναι, συμβαίνει για να υπενθυμίζει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να δράσουμε και να βελτιώσουμε συλλογικά την ζωή μας και φυσικά για να θυμόμαστε πως δεν είμαστε μόνοι.
* επ’ ευκαιρία κάποιες προτάσεις αλληλέγγυας δράσης:
Πώς να στηρίξουμε τους ανθρώπους στη Μόρια
Δράσεις Αλληλεγγύης κατά την διάρκεια της καραντίνας
1:40 Κατευθύνομαι ασυνείδητα προς τη λαϊκή αγορά. Έχω ανάγκη να δω κόσμο. Ομολογουμένως δεν ήταν λίγος ο κόσμος στους δρόμους σήμερα. Ήλιος και λαϊκή - τροπισμός.
Άνθρωποι που συνάντησα και χάρηκα:
- Μία γνωστή μου που πήγαινε τρέχοντας από Πετράλωνα - Παγκράτι για να πιεί καφέ με μία φίλη.
- Ένα παιδί που έκανε πλάκα στη μαμά του στο μπαλκόνι και γελούσαν.
Κακές σκέψεις με αφορμή άλλους ανθρώπους στο δρόμο:
- Ένας κύριος εν ώρα εργασίας που πρόφερε τη λέξη “πακιστανός” σε συνδυασμό με γέλια.
- Μία κυρία που έβηξε επάνω μου την ώρα που περπατούσα στο χώρο της λαϊκής.
Έφυγα.
2:00μμ. Κατευθύνθηκα προς το Άλσος Παγκρατίου. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ήταν ανοιχτό. Μπήκα. Παραδέχομαι ότι δεν είχα πάει ποτέ. Δεν προλάβαινα παλιά και φυσικά όλο το ανέβαλα. Άνθρωποι χαρούμενοι. Άνθρωποι που άλλη ανάγκη οδήγησε τον καθένα στο Άλσος, αλλά φυσικά και η συλλογική ανάγκη λήψης βιταμίνης d. Ο καθένας και το δικό του “6”.
- μία γυναίκα έγκυος πήγαινε πάνω κάτω
- ένας κύριος έτρεχε
- ένας πατέρας μιλούσε με τον ανάπηρο γιό του
- συνοδοί κατοικίδιων ζώων περπατούσαν
- γονείς βγάζαν βόλτα τα παιδιά τους
- μία κοπέλα καθισμένη στο παγκάκι μιλάει στο τηλ: “Η δουλειά είναι δουλειά, κανονικά δουλεύουμε”…
- δύο παππούδες στο παγκάκι φορώντας μάσκες και γάντια. Τι να σκέφτονται άραγε; Τι κόσμο παραδίνουμε στα παιδιά μας; ή Που καταντήσαμε; ή Τι ωραία μέρα σήμερα; ή Θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε τουλάχιστον ας μην είμαστε μαντρωμένοι ή… Δεν κρατήθηκα, η ποίηση της αγάπης τους ήταν παρούσα και τους τράβηξα μια φωτό:
- πιο κάτω ένας, μάλλον, άστεγος κύριος. Τον ρωτάω:
-Χρειάζεστε κάτι;
-Όχι
-Έχετε φάει;
-Ναι
-Έχετε φαΐ και για αύριο;
-Ναι, και ήταν τόσο ζεστό το χαμόγελό του που μάλλον αυτός μου πρόσφερε περισσότερα απ΄όσα εγώ.
2:30μμ. Στο Άλσος, νεκρά φύση σε δύο εικόνες - η μία προκαλεί περισσότερες θετικές σκέψεις και η άλλη περισσότερες αρνητικές:
2:45μμ. Στο ΑΤΜ. Το νοίκι τρέχει φυσικά. Βγάζω χρήματα. Πατάω τα κουμπιά μόνο με το ένα δάχτυλο και μετά βάζω ένα τζελ αντισηπτικό. Σκέφτομαι: η μαλακία (το τζελ) κολλάει στα χέρια, δηλαδή κάθε μαλακία κολλάει στα χέρια αλλά και αυτή η μαλακία κολλάει στα χέρια…τέλος πάντων…
2:55μμ. Στην Υμηττού. Περπατάω δίπλα στα κλειστά μαγαζιά: υπέροχα γκατζετάκια, φούστες, φουστάνια και δαντελωτά εσώρουχα, ντιζαϊνάτα γυαλιά ηλίου περίμεναν κλειδωμένα πίσω από τη βιτρίνα, με λαχτάρα και πόθο να γίνουν και πάλι χρήσιμα. Αλήθεια, σκέφτομαι, τι από αυτά τα προϊόντα μου λείπει; θα ήθελα να πάω για ψώνια σήμερα; αρνήθηκα και εκείνη τη στιγμή η απάντησή μου ήταν ειλικρινής. Ο ήλιος ήταν πολύς και στάθηκα λίγο κάτω από ένα γαλάζιο κιόσκι που προσομοίαζε με τεχνητό τρόπο τον ουρανό. Ένιωσα σα να είμαι σε κάποιο θερινό κατάλυμα και χάρηκα. Σύγκρινα τα χρώματα του ενός μπλε με το άλλο μπλε. (φωτό τίτλου)
3:15μμ Σε ένα ιχθυοπωλείο. Πήγα να πάρω ψάρια. Είχαμε καιρό να φάμε θαλασσινά. Ένα μεγάλο ψάρι έπεσε από ένα ψηλό ράφι σε ένα άλλο χαμηλότερα. Αναρωτήθηκα τι μπορεί να σκεφτόταν το ψάρι πέρα από “έχω ανάγκη από οξυγόνο” λίγο πριν πεθάνει και ακινητοποιηθεί έτσι. Καταγράφω τη φράση Έχω ανάγκη από οξυγόνο.
3:35μμ. Ήρθε “εκείνος”, ο σύντροφός μου να περπατήσουμε πίσω παρέα. Σκέψη πρώτη:
α. πόσοι άνθρωποι έχουν αυτή τη στιγμή έναν “εκείνο”, μία “εκείνη” ή ένα “εκείνο” ή και περισσότερους/ες/α. Και για πόσους η μοναξιά είναι βασανιστική; ή υπέροχη; ή άραγε για πόσους η ύπαρξη ενός “εκείνου” είναι εξίσου ευχάριστη και λυτρωτική σε αυτή την καραντίνα-ζωή; και για πόσους η συνύπαρξη αυτές τις μέρες μοιάζει με μία “κεκλεισμένων των θυρών” ιστορία;
β. περπατήσαμε, μου έδειξε ένα δώμα όπου κάποτε, λέει, είχε πάει σε ένα πάρτυ εκεί. Του είπα: Χμ, δεν είχα έρθει, είχα δουλειά αλλά, λέω, δε θα σου ξαναπώ όχι όταν πας σε πάρτυ στο μέλλον.
γ. Κάτι συζητούσαμε και τον ρώτησα: Αλήθεια τι μέρα είναι σήμερα;
4:05μμ. Η γνωστή ρουτίνα όταν μπαίνεις σπίτι: τα παπούτσια έξω, τα ρούχα στην αυλή, σαπούνισμα σε κάθε συσκευασία, πετάμε τα χάρτινα
4:25μμ. και τώρα οι σαρδέλες στο νιπτήρα. Μοιάζανε για λίγο σα να κολυμπάνε πάλι. Σκέφτομαι ανθρώπους που “κολυμπάνε” με τον ίδιο τρόπο στο νερό. Πόσοι άραγε άνθρωποι;
5:30μμ. περίπου φάγαμε. Μοιάζουν τα γεύματα πιο πλήρη από ποτέ αυτές τις μέρες. Καθόλου σκουπίδια στη διατροφή μας και ποιοτικός χρόνος και ενέργεια να ετοιμαστούν. Μ’ αρέσει αυτό. Στο πιο φωτεινό δωμάτιο δουλειά και ύστερα φαί, ένα τραπέζι γεμάτο πρότζεκτ.
6:20μμ. Λίγος ακόμη ύπνος. Εντάξει πρώτα μία παρτίδα σκάκι στο κινητό (ε, αυτό δε μετράει σα χρόνος έκθεσης, είναι πνευματική άσκηση, γελάω).
7μμ. Ύπνος. Πότε άραγε είχαμε τόσο χρόνο να κοιμηθούμε χωρίς (πολλές) ενοχές; α, ναι, όταν ήμασταν παιδιά…
9μμ. Εντάξει, το παράκανα. Ο χαμένος χρόνος. Σκέψεις και ερωτήματα για το τι είναι ο “χαμένος χρόνος”. Που πάει όταν χάνεται;
9:15μμ. Θα γεμίσω διαφορετικά σήμερα το απόγευμα (ναι για μένα αυτές τις μέρες 9μμ. είναι απόγευμα).
Σημείωση: Αναρωτιέμαι τι θα σκέφτονταν οι δικοί μου παππούδες αν το ζούσαν όλο αυτό. Και για λίγο χαίρομαι που τα δικά τους “δύσκολα” χρόνια πέρασαν και είχαν πιο “αρμονικά” τελευταία χρόνια στη ζωή τους. Και που μπορέσαμε να πάμε όλοι οι συγγενείς και φίλοι στην κηδεία τους. Και…Αποφασίζω να τραγουδήσω λίγο. Δεν το κάνω τόσο συχνά τελευταία και μου λείπει. Το μόνο είναι που έπιασα ένα ξεχασμένο ακορντεόν και έπαιξα για πρώτη φορά- τέσσερις φορές μέσα σε μισό; ένα; ενάμισι μήνα; πόσο καιρό είμαστε εδώ; Παίζω ένα παλιό τραγούδι που άρεσε πολύ στους παππούδες, μοιάζουν να σημαίνουν άλλα τα λόγια του σήμερα. (Ωχ, είναι πολύ ερασιτεχνικό, η κιθάρα ουφ χάλια, ωχ δε λέει “φόβο” το τραγούδι - λέει “πόθους”, να το μοντάρω, να το φτιάξω, να το ενορχηστρώσω αλλιώς, αλλά…γιατί; δε χρειάζεται. δεν προορίζεται για προϊόν. όποιος θέλει ας το ακούσει. uncut.)
10:00μμ. Πέρασε μία φίλη-γειτόνισσα κάτω από το μπαλκόνι και τα είπαμε λίγο
-Πάω για περπάτημα. Έρχεσαι;
-Αύριο, της λέω, τώρα έχω να γράψω κάτι. Να σε πάρω μία φωτό; Ε, θα τη δημοσιεύσω, οκ; Θα είναι θολή, δε θα φαίνεσαι.
2:47πμ. Ακόμα γράφω το “ημερολόγιο καραντίνας”
Σημειώσεις:
- σχετικά με ένα αυτοσχέδιο γλυκό που έφτιαξα ενδιάμεσα: γιαούρτι ανακατεμένο με λεμόνι και παγάκια και δύο κουταλιές λιωμένη μαύρη σοκολάτα.
- σχετικά με το βήξιμο της κυρίας πάνω μου στη λαϊκή: Για αρχή έκανα άμεσα μία δική μου “τεχνική”, γελάω - σταμάτησα για λίγο να αναπνέω και εξέπνευσα παρατεταμένα ότι είχα πάρει μέσα μου. Σκέφτηκα, μάλλον τώρα μπορεί και να αρρωστήσω. Και μετά αναλογίστηκα τι είναι η αρρώστια, με ποιόν τρόπο την έχουμε τοποθετήσει στη ζωή μας καθώς και με ποιό τρόπο έχουμε τοποθετήσει στη ζωή μας την ιδέα της φθοράς και του θανάτου. Πόσο συχνά ξεχνάμε το πόσο εφήμεροι είμαστε…
- σχετικά με τη λέξη περιστέρι στον τίτλο του ημερολογίου: Έξω από την τράπεζα καθώς περπατούσα είδα πάνω από πενήντα περιστέρια μαζεμένα σε ένα εξαιρετικά μικρό σημείο γης, να ποδοπατάει το ένα το άλλο για να τσιμπήσουν από ένα μικρό, κοινό πιάτο, σχεδόν (ή τελείως;) άδειο. Το θέαμα με έκανε να σκεφτώ
-το μέλλον των ανθρώπων
-το παρόν των ανθρώπων
-τη σύνδεση περιστεριών και ανθρώπων: το περιστέρι εντελώς εξημερωμένο μοιάζει σαν άνθρωπος και ο άνθρωπος αντίστοιχα -στην παρούσα φάση- μοιάζει με εξημερωμένο περιστέρι-με απενερχοποιημένα τα φτερά-
-τη λέξη ειρήνη - απουσία
-πόσο ενδιαφέρον έχει ο ήχος που παράγουν, μοιάζει με ήχος από ηλεκτρονική σύνθεση για ταινία επιστημονικής φαντασίας, τα περιστέρια-διαστημική μουσική, μας καλούνε από το μέλλον.
4:00πμ. Ολοκλήρωσα το ημερολόγιο. Μάλλον θα κάνω ένα διάλειμμα τώρα. Λίγος κενός χρόνος ακόμη. Λίγη ακόμα αναβολή από το άγχος της όποιας επιτέλεσης. Λίγη ακόμα απλή, απογυμνωμένη ζωή. Μέχρι να ξυπνήσουμε από αυτό το όνειρο και να μπούμε σε ένα άλλο. Καληνύχτα. Καλημέρα. Ό,τι είναι εκεί.
Ελένη Ευθυμίου
Σκηνοθέτης - Ηθοποιός
Ελλάδα