Κατερίνα Βασδέκη

---

---

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Θα έπρεπε επάνω δεξιά να γράψω μια ημερομηνία. Δυστυχώς όμως έχασα τις μέρες.

Χάνω τις μέρες… δε ξέρω αν κυριολεκτώ . Μπορεί και να το κάνω.

Χάνω …μέρες.

Χάνω… χρόνο.

Ή μήπως όχι;

Ξέρω ότι είναι 2020. Έχουμε πόλεμο θα λένε στο μέλλον;

Όχι λένε.

Αόρατο εχθρό λένε. Ύπουλο.

Ρόλος- Αρρώστια. Η αρρώστια έγινε ένας ρόλος. Ύπουλος, εκδικητικός, αόρατος.

Ανεβαίνει κάθε μέρα στην σκηνή. Χωρίς θεατές. Συμπρωταγωνιστές μόνο βουβά πρόσωπα. Οι Διασωληνωμένοι, οι Νεκροί, οι Ευπαθείς. Έχει και αφηγητή. Έναν μπρεχτικό αφηγητή. Αποστασιοποιημένος. Μιλάει σταθερά. Με νούμερα. Με στατιστικά. Τον περιμένουν όλοι. Κάθε μέρα. Ίδια ώρα.

Εγώ…εγώ εδώ. Τηλέ- αισθάνομαι, τηλέ- δουλεύω, τηλέ- εκπαιδεύομαι,

τηλέ- εκπαιδεύω, τηλέ- επικοινωνώ. Πρόσωπα σέ οθόνες. Συναισθήματα που τηλέ- υπάρχουν. Μαθαίνουμε να τηλέ- υπάρχουμε.

Ζηλεύω τους τσεχωφικούς ήρωες. Την εξοχή. Τη σιωπή. Την παύση. Τους ήχους του τίποτα…

Το τίποτα να πρέπει. Το μόνο να υπάρχεις.

Ζηλεύω να ζώ, χωρίς απλά να υπάρχω.

2020 είναι σίγουρα.

Δεν είναι κάτι φοβερό. Σπίτι είσαι. Μέσα. Ασφαλής. Σιγά…

Σιγά- σιγά το σιγά γίνεται βίωμα, αρρώστια, εσωτερική μάχη, αναζήτηση χωρίς τέλος.

Κι όταν τελειώσει;

Όταν τελειώσει ο Γκοντό θα κάτσει δίπλα μου, θα καταλάβω ποιος είναι και θα του πω…

Εσύ ήσουν τελικά;

Σε περίμενα.

Κουράστηκα αγαπημένο μου ημερολόγιο.

Θα τα πούμε αύριο.

Δε ξέρω τί μέρα είναι.

Ξέρω το χθες, το σήμερα, το αύριο.

Αυτά αρκούν… για σήμερα.

Αύριο βλέπουμε.

Πάντα βλέπουμε…

---

---