Κυριάκος Κουρουτσαβούρης
Τεράστιο και υπερπολύτιμο αγαθό η ελευθερία. Λόγου, έκφρασης, συναισθημάτων, συμπεριφοράς. Πάντα με την προϋπόθεση, όμως, πως η δική μου ελευθερία δεν ισοδυναμεί με το να κάνω στον άλλο ό,τι δε θέλω να μου κάνει εκείνος. Μια φιλοσοφία, που προσπαθώ και θέλω να με συνοδεύει στη ζωή μου. Όπως και το να εξακολουθώ να βλέπω τα πράγματα, λαμβάνοντας υπόψιν μου και με σεβασμό κάθε τεκμηριωμένη άποψη, ακόμα και αν διαφοροποιείται κατά πολύ από τη δική μου.
Σ’ αυτό το πρίσμα θεωρώ πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να βιώνει την καραντίνα με τον δικό του τρόπο. Καθαρά προσωπικά, καθαρά μεμονωμένα. Δε θα κατηγορήσω έτσι, ούτε εκείνους που την είδαν ως "ευλογία", ή ως "κατάρα", ή κάνοντας από τώρα δυσοίωνες εκτιμήσεις για ριζικές αλλαγές συσχετισμών, που θα επιφέρουν πολλά δεινά στο μέλλον (ειδικά στα εργασιακά).
Γιατί ούτως ή άλλως όλο αυτό, το οποίο συνέβη - και αφορούσε ουσιαστικά όλους - αρχικά επιβεβαίωσε ότι ο άνθρωπος δεν είναι άτρωτος, όπως θαρρεί. Αναμφίβολα είναι το κυρίαρχο ον της γης, αλλά μπροστά στον φόβο εξάπλωσης ενός επικίνδυνου ιού, αναγκάστηκε να λυγίσει. Ν' αλλάξει τις καθημερινές του συνήθειες, να συνειδητοποιήσει περισσότερο πως πολλά απ' όσα νόμιζε δεδομένα - και δεν τους έδινε έτσι και την απαιτούμενη σημασία - δεν είναι (ή τουλάχιστον στον βαθμό που τα θεωρούσε). Και ειδικότερα αυτό αφορά μια κατηγορία ανθρώπων, που δεν γνώρισαν πόλεμο, που δεν κινδύνευσαν με αφανισμό και δεν τους έλειψαν ποτέ τα βασικότερα αγαθά, όπως η στέγη και η τροφή.
Αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά ότι ενώ ο άνθρωπος πιστεύει στην παντοδυναμία του, η ανατροπή του απ’ την κορυφή του θρόνου είναι και παραείναι εφικτή. Και το ότι η δική του διαφαινόμενη πτώση ουσιαστικά προέρχεται από εκείνον τον ίδιο και από τα εγκλήματα του εις βάρος της φύσης. Εις βάρος των ζώων, που πλήττει καθημερινά και με πολλούς τρόπους - και χωρίς ίχνη συνείδησης - εις βάρος του περιβάλλοντος, εις βάρος συνολικά του πλανήτη, στον οποίο είναι και εκείνος φιλοξενούμενος.
Φυσικά τέτοιες συζητήσεις δεν έχουν τέλος και για μένα - και μόνο - αυτές οι μέρες της καραντίνας αποτέλεσαν αφορμή για ν' ασχοληθώ περισσότερο με πράγματα, που έχω στο μυαλό μου καιρό και δεν είχα την ευκαιρία να πράξω ποτέ Μάρτη-Απρίλη μήνα.
Έτσι μετέφρασα/απέδωσα ένα θεατρικό έργο, δούλεψα περισσότερο τη διασκευή ενός θεατρικού έργου, το οποίο ξεκίνησα πέρσι, ασχολήθηκα πιο πολύ με το σενάριο μιας μεγάλου μήκους ταινίας - το οποίο άρχισα να πρωτογράφω πριν δύο χρόνια - και εντός των ημερών θα ασχοληθώ ξανά με δύο σενάρια μικρού μήκους ταινιών (γραμμένα πέρσι το καλοκαίρι).
Επιπλέον προσπαθώ να οργανώσω πιο
συστηματικά το αρχείο μου στο κάστινγκ, συνεργάζομαι ήδη σε κάποια πρότζεκτ στο
κάστινγκ σε θέατρο, κινηματογράφο και φυσικά εξακολουθώ να δουλεύω - σε επίπεδο
παραγωγής - για την καθημερινή βραδινή ειδική εκπομπή που έχουμε στην Cosmote Tv, όσο κρατάει η καραντίνα.
Εννοείται επίσης πως δεν έχει σταματήσει καθόλου η καθημερινή ενημέρωση από το All4fun, που αυτόν τον καιρό δεν σχετίζεται
κυρίως μόνο με θέματα πολιτισμού (με δεδομένη πάντα έμφαση σε
θέατρο-κινηματογράφο), αλλά και με τη δημοσίευση σημαντικών ειδήσεων (φυσικά με την απαραίτητη
και πολύ μεγάλη συνδρομή των συνεργατών μου).
Η δική μου απλή συμβουλή στην "αναγκαστική" κλεισούρα είναι δημιουργήστε, αθληθείτε, μιλήστε περισσότερο με φίλους και δικούς σας ανθρώπους, κάντε ό,τι σας γεμίζει περισσότερο. Βέβαια όποιες συμβουλές και να δίνω εγώ και ο καθένας σε κάποιον, που υποφέρει αυτήν την περίοδο, στον βρόντο μάλλον θα καταλήγουν. Όπως προείπα το πώς αντιδρά κάποιος στην στέρηση της ελευθερίας του – ειδικά όταν είναι απρόσμενη - είναι καθαρά θέμα προσωπικό. Και μόνο.
Παράλληλα αυτήν την περίοδο είδα αρκετές ταινίες, όπως τα Παράσιτα, το Τζόκερ και την Ευτυχία, σειρές που δεν είχα δει (όπως το Έτερος Εγώ στην Cosmote Tv), αλλά και πολλές θεατρικές παραστάσεις.
Είδα για πρώτη φορά ορισμένες παραστάσεις που δεν είχα δει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου (Το όνομα μου είναι Ρέιτσελ Κόρι, Heisenberg, Λαμπεντούζα, Στάλερχοφ κλπ.), θυμήθηκα κάποιες που είχα δει και ήθελα να δω ξανά (Καθόλου καλά), είδα για πρώτη φορά Μάμετ και το απόλαυσα (Αμερικάνικος Βούβαλος στο Πορεία), είδα και τις τρεις παραγωγές του Εθνικού φέτος που βγήκαν online (Μακμπέθ, Χίλιες και μία ιστορίες, Ηotel Eternite) είδα για πρώτη φορά κωμωδία με σκηνοθέτη τον Στάθη Λιβαθινό (Παντρολογήματα του Γκόγκολ), θαύμασα την περίφημη "Αντιγόνη" σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, αλλά και αρκετές ακόμα.
Γενικότερα προσπαθώ να βλέπω όσο το δυνατόν παραστάσεις κυρίως και για να μαθαίνω έργα, αλλά για μένα είναι εξίσου σημαντικό και για το κάστινγκ (χωρίς φυσικά να κρίνω αρνητικά κάποιον, επειδή π.χ. ο ήχος δεν ήταν καλός στην κινηματογράφηση). Εδώ πρέπει να καταστήσω και εγώ σαφές (και για πολλοστή φορά, το γράφω συνέχεια και στο f.b) ότι η καταγραφή μιας παράστασης στην οθόνη εξυπηρετεί σκοπούς αρχειακούς, είναι για την παρούσα φάση χρήσιμη και επιπλέον μπορεί να προσελκύσει μελλοντικά στο θέατρο νέους θεατές.
Για το μετά, ωστόσο, είμαι αρνητικός, εκτός και μόνο αν συμβαίνει με
παραστάσεις, οι οποίος ολοκληρώθηκαν και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ οι συντελεστές τους θα
αμείβονται με κάποιο τρόπο, όταν το έργο για το οποίο δούλεψαν και κόπιασαν προσφέρεται
διαδικτυακά (άρα να μην διατίθεται δωρεάν)
Για το πώς διαμορφώνεται το μετά παντού είναι φυσικά αδύνατον να προβλεφθεί σήμερα. Άρα και θεατρικά-κινηματογραφικά, αλλά και τηλεοπτικά (δυστυχώς σε μια σεζόν, όπου άρχισε επιτέλους και με μακροχρόνια καθυστέρηση – και με την κρίση ν’ αποτελεί μια μόνιμη δικαιολογία για την όποια αποφυγή ρίσκου – να κινείται η αγορά των σειρών μετά από τόσο καιρό ανυπαρξίας).
Αυτό που έχει σημασία για μένα πρωτίστως στο μετά είναι μια μεγαλύτερη σύμπραξη μεταξύ των καλλιτεχνών. Ήδη χαιρετίζω προσπάθειες που γίνονται από ηθοποιούς να δείξουν πως δεν είναι ούτε άβουλα όντα, ούτε εξωγήινοι παραμυθάδες, οι οποίοι δεν έχουν ανάγκες, όπως όλοι οι υπόλοιποι.
Τις χειροκροτώ και τις στηρίζω. Και όποιος έχει αντίθετη άποψη για όλα όσα διεκδικούν οι καλλιτέχνες ας μην βλέπει αυτές τις μέρες της καραντίνας, ούτε σειρές, ούτε ταινίες, ούτε παραστάσεις, ούτε ν' ακούει μουσική, ούτε να διαβάζει βιβλία κλπ.
Ωστόσο - γιατί το ωστόσο πάντα καιροφυλακτεί
– η αλληλεγγύη δε θα πρέπει να επανεμφανίζεται μόνο, όταν ο κόμπος φτάνει στο
χτένι. Θυμάμαι τις έντονες αντιδράσεις το 2016 επί εποχής Γιαν Φαμπρ. Αλλά μετά
από λίγο καιρό, σιωπή…
Κάποιοι γύρισαν στον μικρόκοσμο τους, άλλοι ασχολήθηκαν με τις ομάδες τους, πιάστηκαν στη σιγουριά ενός Εθνικού, ή ενός
άλλου μεγάλου θεατρικού οργανισμού, στηρίχθηκαν στα πιο σίγουρα λεφτά της
τηλεόρασης κλπ.
Τώρα στο μετά, λοιπόν, όποτε, όταν και όπως έρθει, λύσεις δε θα προκύψουν μόνο αν η Πολιτεία φροντίσει ν’ αποζημιώσει όπως οφείλει (και με την όποια αμφιβολία να πλανάται για το κατά πόσο δίκαια και το πώς) τους καλλιτέχνες, αλλά και όταν οι ίδιοι συμπορευθούν πιο συστηματικά. Και διεκδικήσουν περισσότερο χαμένες τους υποθέσεις.
Διαφορετικά μετά από 2-3 χρόνια αν δεν έχει προκληθεί μια όξυνση του ιού ή αν δεν έχει εμφανιστεί κάποιο άλλο δεινό, όλα αυτά ίσως να έχουν ξεχαστεί στο εκάστοτε βόλεμα των πιο πολλών…
Υ.Γ: Και επειδή θέλω να κλείσω και με κάτι χιουμοριστικό, ναι το Πάσχα, που ήταν κλειστή η τραττορία από την οποία παραγγέλνω φαγητό, μαγείρεψα για πρώτη φορά στη ζωή μου μακαρόνια. Από την στιγμή, που σήμερα Δευτέρα 27 Απριλίου γράφω το άρθρο, σημαίνει πως είμαι ακόμα ζωντανός (δεν βεβαιώνω ότι θα μαγειρέψω σύντομα ξανά, γιατί η αναμονή στην κουζίνα – ακόμα και ολιγόλεπτη - μου προκαλεί μεγάλη ανία...)

Κυριάκος Κουρουτσαβούρης
Casting Director - Δημοσιογράφος Cosmote Tv - Συνιδρυτής All4fun
Ελλάδα
Φωτογραφία: Θωμάς Δασκαλάκης, ndp photo agency