Μαρία Τσιμά
Χτυπάει το τηλέφωνο. Μια φωνή ηλικιωμένου στην άλλη άκρη της γραμμής.
- Συγγνώμη που σας ενοχλώ. Βρήκα το τηλέφωνό σας στο ασανσέρ.
- Δεν με ενοχλείτε. Με λένε Νίκο και μένω στον 1ο όροφο.
- Αγόρι μου, εγώ μένω στον 5ο . Είμαι πάνω από δέκα μέρες μέσα και τέλειωσαν τα φάρμακά μου.
- Με μεγάλη μου χαρά να πάω στο φαρμακείο να σας πάρω.
- Μπορείς;
- Βέβαια…και στο σουπερμάρκετ να σας πάρω τρόφιμα…ό,τι έχετε ανάγκη.
- Αλήθεια;
- Δεν χρειάζεται να περιμένετε τόσες ώρες στην ουρά.
- Συγκινήθηκα πολύ που είδα το σημείωμα στον καθρέφτη του ασανσέρ. Σκέφτηκα κάποιος θέλει να βοηθήσει. Και γι’ αυτό πήρα το θάρρος και σου τηλεφώνησα.
- Μόλις κλείσουμε θα σας χτυπήσω το κουδούνι. Μην τρομάξετε. Θα φοράω μάσκα και γάντια.
- Κι εγώ θα σου δώσω μέσα σ’ ένα φάκελο τα χρήματα και τη συνταγή για τα φάρμακα της καρδιάς μου.
- Όπως σας βολεύει.
- Σ’ ευχαριστώ πολύ. Ο γιός μου ζει στο εξωτερικό . Δουλεύει εκεί. Έχω και δυο εγγόνια. Ανησυχώ. Με παίρνουν όμως κάθε μέρα και μιλάμε.
- Μόλις τελειώσει η καραντίνα θα βρεθείτε από κοντά. Τώρα πρέπει να είστε πολύ προσεκτικός.
- Εσύ, Νίκο, μόνος σου ζεις;
- Ναι, αλλά έχω συνηθίσει.
- Τι δουλειά κάνεις;
- Φοιτητής. Αλλά τώρα έκλεισαν τα Πανεπιστήμια κι έχω πολύ χρόνο.
- Τι σπουδάζεις;
- Μουσική.
Ο Νίκος με σακούλες τροφίμων στην πόρτα του 5ου ορόφου.
- Αυτή η φυσαρμόνικα είναι για σένα, γιέ μου. Να την απολυμάνεις.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Μια φωνή νέας γυναίκας στην άλλη άκρη της γραμμής.
- Ενοχλώ; Είναι αργά.
- Όχι, πέστε μου.
- Είδα το χαρτί στο ασανσέρ.
- Ναι, εγώ το έβαλα. Με λένε Νίκο και μένω στον 1ο όροφο.
- Ξέρετε θέλω …πώς να το πω; Θέλω μόνο …να
- Πέστε μου …αν μπορώ να βοηθήσω.
- Αισθάνομαι λίγο άσχημα…να…εκεί που κάθομαι χτυπάει δυνατά η καρδιά μου κι η ανάσα μου γίνεται γρήγορη. Μετά με πιάνει ένα πλάκωμα. Σα να πέφτουνε πάνω μου οι τοίχοι.
- Μιλήσατε με κάποιο γιατρό;
- Όχι. Είναι μέρες που το νιώθω αυτό.
- Μπορεί να ‘ναι κρίση πανικού.
- Λέτε; Δεν μπορώ να ησυχάσω. Έρχονται στο μυαλό μου πρόσωπα, εκκρεμότητες, οι γονείς μου που είναι μακριά, πώς θα ζήσουμε, αν θα ζήσουμε, το αβέβαιο ξημέρωμα, πώς θα τα καταφέρω, έμεινα και χωρίς δουλειά…
- Προσπαθήστε να ηρεμήσετε . Φταίει η καραντίνα. Τώρα όλα μας φαίνονται βουνό.
- Εσείς όταν φοβάστε τί κάνετε;
- Κλείνω τα μάτια και βλέπω το χάραμα στο νησί μου.
- Όταν λυπάστε;
- Ακούω μουσική.
- Τι μουσική;
- Θέλετε να ακούσετε;
Ο Νίκος βγάζει τη φυσαρμόνικα του ηλικιωμένου και παίζει το «The shadow of your smile” του Johny Mondel / Paul Webster / Toots Thielemans.
- Καληνύχτα.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Η φωνή του ηλικιωμένου στην άλλη άκρη της γραμμής.
- Νίκο, σε απασχολώ;
- Όχι, καθόλου. Τι θέλετε;
- Θα με βοηθήσεις σε κάτι;
- Αν μπορώ.
- Θέλω να μου εξηγήσεις πώς να στέλνω μηνύματα.
- Θα σας φέρνω εγώ ό,τι χρειάζεστε.
- Μπορεί να ‘χω ανάγκη και να μην είσαι εδώ.
- Πού να πάω; Άντε μέχρι την άλλη γωνία για προμήθειες ή για τρέξιμο.
- Ποτέ δεν ξέρεις. Κάτι έκτακτο.
- Καλά, αν είναι να αισθανθείτε καλύτερα. Λοιπόν, θα βάλετε τον αριθμό 13033 , το ανάλογο νούμερο…. θ’ αφήσετε ένα κενό και μετά θα γράψετε το όνομα, το επίθετό σας και τη διεύθυνσή σας.
- Κάτσε να τα σημειώσω γιατί θα τα ξεχάσω.
- Το νούμερο 1 είναι αν χρειαστείτε γιατρό ή φαρμακείο, το νούμερο 2 για το σουπερμάρκετ, το 3 αν θέλετε να πάτε στην Τράπεζα…
- Πιο αργά … δε βλέπω και καλά.
- το νούμερο 4 για βοήθεια κάποιου που έχει ανάγκη…
- Μόνο εγώ είμαι; Θα 'μαστε πολλοί.
- το 5 αν θέλετε να πάτε σε γάμο ή σε βαφτίσι …
- Ποιος παντρεύεται τέτοιες μέρες;
- ή σε κηδεία…
- Πιο λογικό.
- και το 6 για σωματική άσκηση ή αν έχετε σκύλο.
- Αυτό μου έλειπε να τρέχω με το μπαστούνι!
- Μπορείτε όμως να κάνετε έναν περίπατο.
- Αυτό μάλιστα.
- Όταν στείλετε το μήνυμα θα λάβετε αμέσως απάντηση που θα λέει: Μετακίνηση, ένα κενό, το ονοματεπώνυμό σας και τη διεύθυνση σας.
- Στην εποχή μου αυτό το λέγανε φακέλωμα.
- Κάτι τέτοιο.
- Μα να στέλνεις μήνυμα για να βγεις έξω; Άλλα κόλπα αυτά.
- Για να μη βγαίνουν όλοι χωρίς λόγο κι εξαπλωθεί ο ιός.
- Τέλος πάντων. Δε μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς. Έφαγες;
- Όχι ακόμα.
- Έχω φτιάξει μακαρόνια με κιμά. Να σου τ’ αφήσω έξω από την πόρτα μου;
- Είναι το αγαπημένο μου φαγητό.
Ο Νίκος με το τάπερ στην πόρτα του 5ου ορόφου.
- Νίκο, γιατί δε βάζουν κι ένα νούμερο 7 για «εσωτερικές» μετακινήσεις;
Χτυπάει το τηλέφωνο. Η φωνή της νέας γυναίκας στην άλλη άκρη της γραμμής.
- Ενοχλώ;
- Καθόλου.
- Ήθελα να σας ευχαριστήσω. Με κάνατε να νιώσω καλύτερα.
- Να μιλάμε στον ενικό;
- Σ’ ευχαριστώ πολύ.
- Δε χρειάζεται.
- Βλέπεις όνειρα;
- Σπάνια.
- Θυμάσαι κανένα;
- Ναι. Το είδα μετά το τηλεφώνημά σου. Βγήκα από το διαμέρισμά μου και στην άκρη του διαδρόμου άκουγα τη φωνή σου που μιλούσε στο τηλέφωνο. Χτύπησα την κλειστή πόρτα και δεν μου άνοιξε κανείς. Άρχισα να βαράω με δύναμη αλλά ξαφνικά βρέθηκα στην ταράτσα.
- Ανεβαίνω καμιά φορά και παίρνω αέρα.
- Εσύ βλέπεις όνειρα;
- Έχω να δω πολύ καιρό.
- Πού μένεις;
- Στο τέλος του διαδρόμου στον 1ο όροφο.
- Αλήθεια; Πόσο καιρό μένεις εκεί;
- Πάνω από τρία χρόνια.
- Κι εγώ. Δε σε έχω δει ποτέ.
- Ούτε κι εγώ.
- Θα ‘θελες να φάμε μαζί;
- Δεν έχω μαγειρέψει τίποτα.
- Έχω μακαρόνια με κιμά.
Ο Νίκος με το τάπερ μπροστά από την πόρτα του 1ου ορόφου στο τέλος του διαδρόμου. Χτυπάει μήνυμα στο κινητό του. Γράφει: «ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ» ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ 7 κενό
φωτογραφίες: Θεόφιλος Τσιμάς
Μαρία Τσιμά
Ηθοποιός - Συγγραφέας
Ελλάδα