Ματίλντα Τούμπουρου

---

---

---

Εχέφρων ρωγμή σε εναύλιο χώρο. Είναι εμφανές πως ζύγισε καλά το ενιαίο πεδίο, που επρόκειτο να διαχωρίσει κι αυτό, γιατί έπειτα από την εγκατάστασή της ισορροπήσαμε αμφότεροι στις δύο πλευρές του εν λόγω πεδίου. Μα και νωρίτερα από αυτό, δηλαδή, κατά τη διάρκεια, η αδράνεια ήταν η μόνη συγκίνηση που παλλόταν εντός μας. Η ρήξη, αυτή, δεν είναι κάτι το άγνωστο. Γνωρίζαμε τον οργανισμό της κι ως εκ τούτου είχαμε προμαντέψει τις υφέρπουσες διαθέσεις και την επικείμενη εμφάνιση της. Η έντασή, που διαπέρασε το σώμα μας (ξεκινώντας από την εγκεφαλική αμυγδαλή, ως τον αποπροσανατολισμό των στομαχικών υγρών και λήγουσα στα γεννητικά μας όργανα) καθόλου δε μας τάραξε, τουναντίον, λειτούργησε αναζωογονητικά. Καταμετρήσαμε με τη Μάρθα, πόσα όργανα εντοπίσαμε εκ νέου χάρη σε αυτό το τράνταγμα, δε συμφωνήσαμε ποτέ στην εκκίνηση της καταμέτρησης, συνέβη αυτόματα. Εκείνη είπε ένα, ηττήθηκε σαφώς αφού είπα δύο, ενώ ένα στην πραγματικότητα κι εγώ δεν είχα υποψιαστεί εδώ και καιρό. Είχαμε γνώση της κατασκευής μας, γνωρίζαμε από καιρό πως ένα είναι το στοιχείο που ανισορροπεί το λοιπό σύστημα και στους δύο το ίδιο, αφού επιβεβαιώσαμε την ύπαρξη των υπολοίπων βροντοφώνως. Η ρωγμή παραμένει αιδήμων, δε μας ενοχλεί. Αναπαύεται, εκεί από τον αΐδιο στίβο της, συνειδητοποιούσαμε  το μακροβιότατο κνησμό που την κατέτρωγε να εκτονωθεί (τι μπορούσαμε να πούμε, εμείς, πάνω σε αυτό;), η ευγένεια της ασάλευτης μορφής της εκτίθεται ως αγλαή διδαχή, το θάλπος και η ακτινοβολία της μας απορροφούν αφαιρώντας μας ενίοτε από  το σώμα μας, μα αυτό συμβαίνει σπάνια. Τίποτε άλλο στη φύση δεν έχει τη δυνατότητα να αναστείλει τον αγώνα του, όπως εμείς τόσον καιρό κάνουμε πολύ πολύ πολύ ικανά. Πως εμείς, λοιπόν, θα μπορούσαμε να παραπονεθούμε ενάντια στη διάσπαση που προκάλεσε, αφού το παράπονο εκκινεί μια διαδικασία αντίστασης, η αντίσταση μια δράση, η δράση μια αντίδραση, τόσες λειτουργίες που δεν προφταίνω να κατονομάσω , Μάρθα, ταράχτηκα, Μάρθα, εν δυο τρι εν δυο, εν δυο τρι εν δυο. Η Μάρθα καταμετρεί αόριστα.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Ο κήπος μας αποτελείται από πέντε συνομοταξίες φυτών με δύο είδη έκαστη, πλην της πέμπτης, που είναι μπάσταρδο βλαστάρι της πρώτης και της τρίτης. Ο λόγος, που ισορροπεί αυτό το διασπώμενο  πεδίο βασίζεται στον ίσο καταμερισμό ειδών στις δύο πλευρές, αλλά και το ξερίζωμα του μιασματικού  φυτού.

---

---

Η συμμόρφωση απέναντι στη διάσπαση αυτή αισθάνομαι πως λήγει κομμάτι, κομμάτι. Η θέση μου έχει μετατοπιστεί, εδραιώθηκα σε κούφιο τόπο, τίποτε δε ρέει υπογείως, το έλκος είναι σε αγκύλωση, ενδυοτριενδυοενδυοτριεμε δε βοηθάει, δεν έχει παλμό αυτό το ενδιαίτημα αναμοχλεύεται διαρκώς, πως δεν προμάντευσα αυτή την άρση, η Μάρθα καταμετρεί, ως και τα κύτταρα του δεξιού της πήχη, που αλλάζουν θέσεις αναμεταξύ τους την ώρα που συνέθετα τα δικά μου για μία προσευχή προς μερική ανακούφισή, ως τον ουρανό, εκεί, που την ύστατη στιγμή συνειδητοποίησα πως το ταβάνι ήταν ο λόγος που τόσον καιρό επικρατούσε συσκότιση. Τι είναι καλέ μου, Νόντα, πως συστρέφεσαι έτσι, είναι απλώς χλόη, χλόη, είναι απλώς χλόη, χλόη, χλόη που απομυζεί το δεξί μου πέλμα και αλλοιώνεται ενδυοτρι δε βοηθάει, μα πως δε προμάντεψα, χλόη, χλόη είναι απλώς χλόη chlorophyta, charophyta, horneophtopsida, bryophyta ω, αυτή η αιώνια καταμέτρηση, spermatophyte pinophyta, pteridophyta, bastardophyta, η ρωγμή παραμένει δωρική. Εκπαιδεύομαι στις παρηχήσεις. Υπάρχει, ακόμη μια κίνηση. Δεν έχω πάψει να συμπορεύομαι με το ρυθμό. Ορισμένοι φθόγγοι αντιμιλούν σε προηγούμενους όσο το σύστημα βρυχάται στη χλόη, στην απλώς χλόη, ίσως μετήχηση αντί της παρηχήσεως ίσως μετάγγιση ρήσεων από το Χ ως το Ω. « Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε[..]» ως « Ω, αν το δέρας εξισωνόταν μακάρια με το χρόνο[..]» κι ούτω καθεξής, πως βρέθηκα εγκολπωμένος στη ρωγμή, αυτή είναι η ανατομία της ενότητας, η ρωγμή. Η Μάρθα τιμωρείται με όρους γεωπονικής; Έχω καταλάβει καλά; Όλη αυτή η συμμόρφωση απέναντι στο δέος εξόκειλε, πόσο άλλωστε να διαρκούσε; Η Μάρθα αναστέναξε ευλαβικά. Αναπαύεται. Τώρα κάτι λέει. Δεν ακούω καθαρά. Τι λέει; Φαίνεται σα να εξοικονομεί ταραχή, εγκωμιάζει το ταβάνι. Αυτό κάνει; Εγώ, βρίσκομαι στον αυχένα μου; Ναι, στον αυχένα. Συγκεντρωμένος, σφυρίζω παρά τη βούλησή μου για το αντίθετο, τον Εθνικό μου Ύμνο, δε γνωρίζω ποιας πατρίδας. Απλώς οριοθετούμαι, δεν ορίζομαι, απλώς οριοθετούμαι. Της απέμεινε μόνο η προσευχή στο ταβάνι, ω, άγιο τσιμέντο, και άγιε σοβά κι ούτω καθεξής. Χλόη είναι απλώς χλόη. Ακόμη σφυρίζω. Απέχω απ’ τη Μάρθα  δέκα μέτρα συν την εγκοπή. Σύντομα, θα συμπτυχθεί εξ αιτίας κάποιας άλλης, ω άγιε μου ελαιοχρωματιστή, κι ούτω καθεξής, αΐδιος στίβος, ούτε που υποπτευθήκαμε το παίδεμά μας, το αναστείλαμε βέβαια, αρκετά θαρρετά.

---