Παντελής Φλατσούσης

---

---

Δεν είναι και πολύ εύκολο  να γράψεις κάτι γι' αυτές τις μέρες. Η αίσθησή μου είναι, πως θα χρειαστεί κάποιον χρόνο για να καταλάβουμε τι συμβαίνει τώρα. Και βέβαια δεν ξέρουμε και πώς θα είναι το μετά. Θα είναι τελείως διαφορετικό; Ίσως ναι, αλλά μπορεί αυτό να το λέμε γιατί αυτό που τώρα ζούμε είναι πολύ διαφορετικό. Νομίζω, το βασικότερο και το καλύτερο που κανείς μπορεί να πει τώρα είναι ότι δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα.

Πάντως πέρα από το πόσο πρωτόγνωρες είναι αυτές οι καταστάσεις (αν και το distancing δεν είναι και πολύ καινούριο, το ότι είναι αναγκαστικό είναι η διαφορά) και πόσο δύσκολο φαίνεται το μέλλον κοινωνικά, οικονομικά κλπ. αρχίζει και γίνεται σαφές, ότι και για σήμερα, και για μετά χρειαζόμαστε νέες κοινωνικές σχέσεις αλληλεγγύης βασισμένες πάνω στην ευαλωτότητα και την τρωτότητα ως ένα κοινό. Όχι ως ηττοπάθεια. Ως νέος τρόπος συνάντησης, που μπορεί να δημιουργήσει νέους κοινωνικούς συσχετισμούς και πιθανότατα και νέους τρόπους διεκδίκησης των κοινών μέσα από αυτό που μας κάνει απόλυτα ευάλωτους. Και ίσως, έτσι, μπορούμε να συνταχθούμε δίπλα σε ανθρώπους που ζουν σε άθλιες συνθήκες σε camp υποδοχής μεταναστών, που στην ουσία ορίζονται ως ζωές που δεν αξίζουν να σωθούν.

Καταλαβαίνουμε ελάχιστα για το παρόν και δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον. Αλλά μοιάζει βέβαιο, ότι τέτοιου τύπου νέες συναντήσεις σε σχέση με νέα κοινά θα χρειαστούν στο άμεσο μέλλον για ζητήματα, εργασιακά, οικονομικά, δημόσιας υγείας, μεταναστευτικά κ.α. Αλλά και δικαιωμάτων. Φαίνεται, ότι η αντιμετώπιση των πανδημιών έχει παίξει ιστορικά σημαντικό ρόλο στην συγκρότηση των κοινωνιών. Πώς άραγε θα μοιάζει η postapocalyptic κοινωνία μας;

---