THE BLACK HOLE (2021, 58')
by Hashem Adnan
ΣΥΝΟΨΗ
Η παράσταση ‘The Black Hole’ (The case of 200.000 invisible workers) του Hashem Adnan φέρνει στο προσκήνιο τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος μεταναστριών, απόρροια του αναχρονιστικού συστήματος kafala του Λιβάνου. Το σύστημα kafala παγιδεύει μετανάστριες οικιακές εργαζόμενες από χώρες της Αφρικής και της Ασίας (Αιθιοπία, Μπαγκλαντές, Σρι Λάνκα, Φιλιππίνες, Κένυα) σε ένα εφιαλτικό δίκτυο αθέατης κακοποίησης μέσα σε ιδιωτικά νοικοκυριά, που κυμαίνεται από συνθήκες εργασίας απόλυτης εκμετάλλευσης μέχρι την καταναγκαστική εργασία και την εμπορία ανθρώπων.
«Θα σας πούμε για ένα σύστημα που αποκρύπτει τις αδικίες και εκμηδενίζει συστηματικά τις δυνατότητες δικαιοσύνης. Θα σας πούμε για μια οικογένεια που βρίσκει παρηγοριά στα χέρια μιας χαμηλόμισθης γυναίκας, αλλά διατείνεται ότι «είμαστε όλοι ίδιοι». Θα σας πούμε για μια πολίτη που διαμαρτύρεται για τα δικαιώματά της, αλλά «κατέχει» έναν άνθρωπο στο σπίτι της. Θα σας πούμε για ένα γράμμα που έγραψε μια γυναίκα σε μια οικιακή βοηθό, η οποία αυτοκτόνησε λόγω της κακοποίησής της. Και τέλος, θα σας πούμε για μια μαύρη τρύπα σε έναν έρημο χώρο. Πώς μπορεί να τελειώσει μια τέτοια παράσταση;»
SYNOPSIS'
The Black Hole' by Hashem Adnan is a theatre argumentation that summons the kafala* system in Lebanon and its main players in front of an audience that is probably complicit in denying more than 200 thousand migrant working women their chance of justice.
“We will tell you about a system that forbids injustices to be visible, and systemically deports possibilities of justice. We will tell you about a family that finds comfort at the hands of a low-waged woman, yet laments that “we are all the same”. We will tell you about a citizen who protests for her rights, yet “owns” a human being at her home. We will tell you about a letter a woman wrote to a domestic worker, who committed suicide due to her abuse. And finally, we will tell you about a black hole in a desolate space. How can such a show end?”
*Over 200.000 female migrant domestic workers in Lebanon are trapped in a web woven by the kafala system, which ties the legal residency of the worker to the contractual relationship with the employer. Kafala is an inherently abusive migration sponsorship system, which increases their risk of suffering exploitation, forced labor, and trafficking. If this employment relationship ends, even in cases of abuse, the worker loses regular migration status and risks detention and deportation. Moreover, the worker cannot change their employer without the latter’s permission. This allows the employer to coerce the worker to accept exploitative working conditions.
THE GAZA MONO-LOGUES (2010/2020, 42')
by Iman Aoun
ΣΥΝΟΨΗ
Μια ιδιαίτερη προβολή από την Παλαιστίνη, που αφηγείται την ιστορία ενός φιλόδοξου, συγκινητικού και πολιτικά ουσιώδους θεατρικού project: το ‘The Gaza Mono-Logues’, σχεδιάστηκε από την Iman Aoun – βραβευμένη ηθοποιό, σκηνοθέτη, εκπαιδεύτρια και συνιδρύτρια του Ashtar Theatre – με τη συμμετοχή 33 Παλαιστίνιων εφήβων που ένωσαν τις φωνές τους για να μεταφέρουν τις τραυματικές εμπειρίες και τις ματαιώσεις τους στη διάρκεια του πολέμου, αλλά και τις φιλοδοξίες και τα όνειρά τους για ένα πιο δίκαιο, λιγότερο βίαιο κόσμο.
«Για έναν ολόκληρο χρόνο, 33 παιδιά, αγόρια και κορίτσια, εκπαιδεύτηκαν στο θέατρο για να πιστέψουν ότι έχουν μια άλλη φωνή εκτός από τις κραυγές του φόβου και τους θρήνους της απόγνωσης. Μια φωνή που μπορεί να ανέβει πιο ψηλά από το drones των πολεμικών αεροπλάνων που τους βομβάρδιζαν μέρα νύχτα, για να πει: «Φτάνει!!! Αξίζουμε έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν, έναν κόσμο χωρίς πολέμους ή πολιορκία και σίγουρα χωρίς κατοχή».
Στις 17 Οκτωβρίου 2010, περισσότερες από 60 θεατρικές εταιρείες σε 36 χώρες σε όλο τον κόσμο παρουσίασαν ταυτόχρονα το ‘The Gaza Mono-Logues’σε 18 γλώσσες στις εθνικές τους σκηνές, με τη συμμετοχή πάνω από 1500 νέων.
SYNOPSIS'
‘The Gaza Mono-Logues’ is a documentary theatre performance based on the personal stories of a group of children from Gaza. The project is a loud scream in the corners of the world that presents itself theatrically. Thirty-three male and female teenagers were trained for a whole year to believe that they have a new voice other than the screams of fear, the moans of frustration, and the agony of despair. A voice that can rise higher than the drone of warplanes that bombarded them day and night, to say: “Enough!!! We deserve a world better than this, a world without wars or siege, and definitely without occupation.”
On the 17th of October 2010, more than 60 theatre companies in 36 countries around the globe performed simultaneously “The Gaza Mono-Logues” in 18 languages on their national stages, with a participation of over 1500 young people.
“I designed the project for youth to youth… for the youth of today are the leaders of tomorrow, or perhaps its soldiers! So which future are we looking for? And if the youth do not own their present, how would they affect their future?” mentions Iman Aoun, initiator of the project.
The screening consists of two documentaries: the first part (2010, 22’) by Kahlil Almuzaian takes us behind the scenes of ‘The Gaza Mono-Logues’; on how the project came to be, introducing us to its goals, team, and participants. The second documentary (2020, 20’) follows the trajectories of the Palestinian youth who originally participated in the Gaza Mono-Logues, ten years later.
HOUSE OF HUNDRED (2018, 68’)
by Yeşim Özsoy
ΣΥΝΟΨΗ
Με αφορμή την κατεδάφιση ενός παλιού αρχοντικού, η ημι-αυτοβιογραφική παράσταση της Yesim Özsoy αφηγείται με ξεχωριστό τρόπο μια ιστορία 100 ετών που ξεκινά από τη γιαγιά της δημιουργού. Η παράσταση αποτελεί μια ενδιαφέρουσα οπτικοακουστική εγκατάσταση όπου η πραγματικότητα και η μυθοπλασία μπλέκονται αξεδιάλυτα, μαζί με videos, ζωντανή μουσική και ιστορίες από το προσωπικό αρχείο της Yesim. Οι προβολές βίντεο, η παραδοσιακή τουρκική μουσική και τα ηχητικά εφέ χρησιμοποιούνται με τρόπο δεξιοτεχνικό, όπου, με άξονα της ιστορίας ένα παλιό αρχοντικό, ξετυλίγουν το πέρασμα από την Οθωμανική εποχή στο σήμερα. Ένα περσικό χαλί, ένα παλιό βάζο από το παλάτι, ένα φυλαχτό που κρατάει καλά κρυμμένο ένα μεγάλο μυστικό, ένας δράκος και ένα γραμμόφωνο αποκτούν φωνή μέσα από μια αντισυμβατική θεατρική αφήγηση….
H παράσταση αποτελεί μέρος της διεθνούς συμπαραγωγής ‘Haunted Houses’ που είχε ως επίκεντρο την έννοια του έθνους. Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Maxim Gorki Theatre στο Βερολίνο στο πλαίσιο του φεστιβάλ War or Peace Festival στις 19 Οκτωβρίου 2018, ενώ στη Κων/σταντινούπολη παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο 22ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου της Κωνσταντινούπολης.
SYNOPSIS'
Yeşim Özsoy’s recent play ‘House of Hundred’ by the Istanbul theatre company Galata Perform is an intriguing-sounding installation that combines video, live looping, traditional Turkish music, and sound effects to evoke the transition of an Istanbul mansion from the Ottoman era to the present day. Based on the family history of the artist, Yeşim Özsoy unfolds a 100 years old story that dates back to her grandmother. A Persian rug, an old vase from the Palace, an amulet holding a secret, a dragon, Crimean Cows, and a gramophone speak through this narrative which is accompanied by video and music.
The play premiered at Maxim Gorki Theatre in Berlin as part of the multinational coproduction HAUNTED HOUSES on the concept of nation, developed for the ‘War or Peace: Crossroads of History’ 1918-2018 Festival. In Istanbul, the play premiered at the Istanbul International Festival on November 2018, and continues its successful performances in Istanbul, Izmir, and abroad. Composer, musician, and producer Kıvanç Sarıkuş accompanies the stories with his music. Documentary film and videos of the play are designed by the film director and photographer Melisa Önel.
ANTIGONE (2014, 70’)
by Mohammad Al Attar & Omar Abusaada
ΣΥΝΟΨΗ
Η Σοφόκλεια τραγωδία γίνεται το όχημα για να ξεδιπλωθεί η σημερινή τραγωδία του πολέμου και του εκτοπισμού. Η Αντιγόνη σήμερα ζει εξόριστη στο προσφυγικό camp της Shatila στο Λίβανο. Στο πρόσωπό της αντανακλώνται τα πρόσωπα Σύριων γυναικών από το Aleppo, τη Hama, το Yarmuk camp, τη Δαμασκό – μητέρων, αδελφών, συντρόφων που γαντζώνονται από τη ζωή και αρνούνται να παραδοθούν στην απελπισία. Η παράσταση ‘Antigone’ (2014) αποτελεί, μαζί με τα ‘The Trojan Women’ (2013) ‘και ‘Iphigenia’ (2017) το δεύτερο έργο της αρχαίας ελληνικής τριλογίας που έγραψε ο Mohammad Al Attar και σκηνοθέτησε ο συμπατριώτης του Omar Abusaada, με πρωταγωνίστριες γυναίκες πρόσφυγες από τη Συρία. Το έργο έρχεται σε συνδιαλλαγή με την αντίστοιχη ελληνική τραγωδία μέσα από την οπτική των προσφύγων γυναικών της Συρίας που κλήθηκαν να σηκώσουν το μεγαλύτερο βάρος κατά τη διάρκεια του πολέμου και των αιματηρών συρράξεων.
SYNOPSIS'
‘Antigone’ – a play based on the experiences of Syrian refugee women – is the second play of the contemporary adaptation of the Greek Trilogy by the playwright Mohammad Al Attar and the director Omar Abusaada, after the staging of 'The Trojan Women’ in Jordan (2013), and before the staging of ‘Iphigenia’ in Berlin 2017. The trilogy ‘invites’ non-professional actresses to an indirect conversation with the Greek Tragedies in an attempt to reflect on the contemporary Syrian tragedy from the perspective of Syrian women who had to endure the heaviest price during the time of revolution, war and great exodus. In each play, a different group of women who were forced to flee their homeland, engage with the Greek tragedy to find a way to speak about their experiences, struggle, and aspiration.