(Scroll down for Greek)
This year, we celebrated World Theatre Day staring at the world’s empty stages.
Theatre people without theatre.
In these challenging times, theatre reflects on its mission, poetics and tools, attempting to reinvent its presence in absence.
Theatre cannot exist deprived of its embodied physicality, its human core. But how can it be absent in such a moment, in such a stretched, frightening present, when connection and sharing are more needed than ever?
With these thoughts in mind, the International Network of Documentary Theatre initiates the “Theatre Diaries in Quarantine”. Through an online diary structure, it puts together fragments of our collective experience while history is in the making. “Theatre Diaries in Quarantine” attempt a real-time documentation of day-to-day life through the eyes of people that make the collective art of theatre possible: actors, writers, cashiers, educators, dramatists, directors, ushers, stage designers, publicists, technicians, managers, carpenters, producers…
Every day one theatre person will write and share a “scene” from their life – moments, testimonies, thoughts, stories with people at the epicentre – for as long as social distancing keeps us away from each other and the stage.
Coming from different parts of the world, we will feed a shared space for togetherness and reflection in the present, while creating a historical archive for the future, for the moment when theatre will reclaim its space and transform this unprecedented, collective experience into creative material.
Till then, we will be leaving a trace that puts together, day by day, a multifaceted, fragmental diary-documentary. We will be staying together.
For us, the theatre people, all the world has always been our stage.
Martha Bouziouri
Artistic Director of the International Network of Documentary Theatre
Φέτος γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με το βλέμμα στραμμένο στις άδειες σκηνές του κόσμου.
Άνθρωποι του θεάτρου, χωρίς θέατρο.
Έξω από το φυσικό μας χώρο, τη σκηνή, αλλά μέσα στη ζωή. Με κάθε τρόπο.
Σε αυτή την πρωτόγνωρη παγκόσμια δοκιμασία, το θέατρο αναμετριέται με την αποστολή, την ποιητική και τα εργαλεία του, τηρεί στάση αναμονής ή ψάχνει τρόπους να επανεφεύρει την παρουσία του μέσα στην απουσία.
Μας προβληματίζει το πώς και αν μπορεί να υπάρξει το θέατρο αποστερημένο από τη φυσική του υπόσταση. Και την ίδια στιγμή, αυτό το ίδιο θέατρο, που αντλεί από την πραγματικότητά μας, που σκύβει επάνω της, τη φωτίζει και μας επιστρέφει όψεις της, πώς μπορεί να απουσιάζει τώρα, που η επικοινωνία και το μοίρασμα είναι πιο αναγκαία από ποτέ;
Πώς το βιώνουμε όλο αυτό;
Πώς αντιλαμβανόμαστε το χρόνο, το περιβάλλον, την ανθρώπινη επαφή, το σώμα – ό,τι υπήρξε αυτονόητο και δεν είναι πια;
Πόσο μακριά και πόσο κοντά βρισκόμαστε ο ένας απ’ τον άλλο, οξύμωρα απομονωμένοι εν μέσω μιας οικουμενικής δοκιμασίας;
Ποιο θα είναι το ίχνος της επάνω μας κι επάνω στην Ιστορία;
Πώς θα μας μετακινήσει, τον κάθε ένα από εμάς, κι όλους μαζί, όντας κομμάτια μιας συλλογικής και αδιάκριτης εμπειρίας;
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, το Διεθνές Δίκτυο Θεάτρου Ντοκιμαντέρ επιχειρεί να συνθέσει θραύσματα της συλλογικής μας εμπειρίας, για να επικοινωνήσει τη μεγαλύτερη Ιστορία, όσο ακόμα εξελίσσεται, όσο οι απολογισμοί εκκρεμούν. Μέσα από τη φόρμα του ημερολογίου, επιχειρεί μια καταγραφή-αποτύπωση των ημερών μας.
Πώς; Mε τα μάτια των ανθρώπων που καθιστούν τη συλλογική τέχνη του θεάτρου εφικτή: ηθοποιοί, ταξιθέτες, σκηνοθέτες, κατασκευαστές σκηνικών, συγγραφείς, διευθυντές παραγωγής, δραματουργοί, εκπαιδευτές, φωτιστές, καλλιτεχνικοί διευθυντές, σκηνογράφοι, καθηγητές, ταμίες, φροντιστές… Άνθρωποι με διαφορετικές ιδιότητες, ένας κάθε μέρα, από την Ελλάδα και ολόκληρο των κόσμο, γράφουν και μοιράζονται μια σκηνή από την πραγματικότητά τους. Σκέψεις, στιγμιότυπα, μαρτυρίες, ιστορίες με επίκεντρο τον άνθρωπο – τώρα που η σκηνή (ως φυσικός χώρος) μένει ακατοίκητη, με τα νέα δεδομένα της κοινωνικής απόστασης και του επιβεβλημένου εγκλεισμού.
Στη διάρκεια αυτού του παρατεταμένου παρόντος, συνθέτουμε ένα πολυσυλλεκτικό, θραυσματικό ημερολόγιο-ντοκιμαντέρ από τους ανθρώπους του θεάτρου, για και πέρα από το θέατρο. Δημιουργούμε τα «Ημερολόγια θεάτρου σε καραντίνα»: έναν τόπο συνάντησης και επικοινωνίας με αφορμή την αγάπη μας γι’ αυτό, αλλά και ένα τεκμήριο για το μέλλον, για την εποχή που το θέατρο θα έχει ξανακερδίσει τη φυσική του υπόσταση και θα αναζητά με συσσωρευμένη ορμή να μετουσιώσει αυτή τη συλλογική εμπειρία σε δημιουργική πρώτη ύλη κι από εκεί σε σκηνική πράξη.
Αυτή η εποχή δεν είναι μακριά. Αλλά ούτε έχει ορατή ημερομηνία. Μέχρι τότε, θα αφήνουμε κάθε μέρα ένα ίχνος, μια ψηφίδα ενός μωσαϊκού που έχει χαρακτήρα συλλογικό, βιωματικό, βαθιά ανθρώπινο.
Το φως της σκηνής σβηστό, το φως μέσα μας αναμμένο.
Μάρθα Μπουζιούρη
Καλλιτεχνική Διευθύντρια του Διεθνούς Δικτύου Θεάτρου Ντοκιμαντέρ